Αγαπητά μας παιδιά
Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά. Ευχόμαστε να είστε καλά και ν’ ανταμώσουμε σύντομα στο σχολείο υπό καλλίτερες συνθήκες .
Στις δύσκολες μέρες που περνάμε θα έχετε ακούσει τριγύρω φωνές να λένε ότι χάθηκαν μαθήματα. Πιστεύω ακράδαντα το αντίθετο, ότι δηλαδή αν κερδίσαμε από μαθήματα είναι ακριβώς τούτη τη περίοδο που τα σχολεία ήταν κλειστά . Οπότε , έγινε σχολείο ολόκληρη η χώρα. Διότι τούτες τις μέρες που αναγκαστικά μείνατε τόσο πολύ κοντά στις οικογένειες σας, θαρρώ ότι κι εσείς κι εμείς και όλοι , πήραμε μεγάλο μάθημα (στη πράξη) ως προς το πόσο πολύ η ζωή του καθενός , εξαρτάται από τη ζωή του κάθε άλλου. Τελικά δεν υπάρχει ο ένας από τη μια όχθη και οι άλλοι απέναντι του , αλλά μονάχα ένα και αδιαίρετο σύνολοανθρώπων που θα το βρείτε και σε έννοιες όπως : Οικογένεια, Ομογένεια , Εκκλησία κλπ και τελικά στην έννοια Κοινότητα , όρος βαθύς μα ξεχασμένος στις πολύβουες πόλεις μας (στο μικρό μου - ακριτικό νησί, το λέμε κοινότητα Ικαρία Τρόπος). Κοινότητα λοιπόν . Μια λέξη που θα μάθατε κι εσείς τώρα πια , αφού οι δύσκολες μέρες μας την έφεραν στην επικαιρότητα, εδώ στη ξεχασιάρα μας πόλη. Ήταν ότι χρειαζόταν αυτό το μάθημα των ημερών για να πάρουμε έστω και μια μυρωδιά του τι εστί κοινότητα - αλληλεξάρτηση - αλληλεγγύη – κοινό μέλλον . Μια γλώσσα που θα μας φαινόταν πάρα πολύ δύσκολη πριν την εμφάνιση του υιού , όμως τώρα πια κάτι κατανοούμε.
Τα τελευταία χρόνια (κατά τη γνώμη μου, βάσει και των εμπειριών μου δεκαετίες τώρα ως μουσικοπαιδαγωγός ) είχαν αναδυθεί στη κοινωνία μας πολλά στοιχεία άκρατου ατομισμού (και όχι μόνο στη νεολαία για να είμαστε ειλικρινείς). Αυτό αποδεικνύεται και τώρα, κάθε φορά πουπαραβιάζονται τα κοινά (πχ όταν παραβιάζονται τα μέτρα προφύλαξης απ’ τον υιό , για να μην σας ζαλίζω με άλλα παραδείγματα , πέραν ηλικίας και εμπειριών σας ). Γενικά φαίνεται ότι πάντα θα υπάρχουν κάποιοι τριγύρω (είτε άνωθεν, είτε κάτωθεν, πλάι μας κλπ ) που δεν θα εννοούν ούτε και στις πιο κρίσιμες για το τόπο στιγμές , να πάρουν και να δώσουν το μάθημα της αλληλεξάρτησης και της αλληλεγγύης.
Τώρα ας πάμε στη μουσική αν και όσα είπαμε καθόλου ξένα προς αυτήν μια που όπως θα είδατε στη κρίση της πανδημίας, η μουσική σήκωσε στα φτερά της αυτές τις φωτεινές έννοιες (της κοινότητας , αλληλεγγύης κλπ) τόσο σταθερά, όσο δεν θα μπορούσε κανείς άλλος. Έτσι λοιπόν , θα αναφερθώ σε δύο γεμάτα συναισθήματα μουσικά κομμάτια που ίσως θα προσέξατε κι εσείς από τηλεοράσεως , στα πλαίσια του προγράμματος πολιτικής προστασίας . Κομμάτια που αποδεικνύονται εδώ και χρόνια διαχρονικά και ως φαίνεται συνεχίζουν να είναι:
Το ένα είναι το ορχηστρικό : «Η ΒΡΟΧΗ » του Μάνου Χατζηδάκη, σύγχρονος συνθέτης (ύλη της Γ τάξης) για τον οποίο προλάβαμε να αναφερθούμε πριν κλείσουν τα σχολεία αλλά και αργότερα μέσω της ιστοσελίδας του σχολείου μας (βλέπε μουσική Γ τάξης πριν το Πάσχα ).
Το άλλο είναι: «ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ» του Διονύση Σαββόπουλου σύγχρονος συνθέτης - τελευταίος της ύλης της Γ τάξης γι αυτό και δεν προλάβαμε το μάθημα σε χρόνο ανοιχτού σχολείου , ωστόσο αναφερθήκαμε σε αυτόν αμέσως μετά το Πάσχα στην εν λόγω ιστοσελίδα μας (βλέπε μουσική Γ τάξης μετά το Πάσχα ). Οι πρώτες λέξεις από το «Περιβόλι» είναι: «Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ κάτι μυστικό…» . Στη Γ τάξη ανάθεσα να ψάξει στο διαδίκτυο όλους τους στίχους του τραγουδιού και να τους περάσει στο τετράδιο των εργασιών , σιγοψιθυρίζοντας ταυτόχρονα τη μελωδία μέχρι ν’ αποτυπωθεί στη μνήμη . Την ίδια εργασία ας κάνουν και οι τάξεις Α και Β. Επ’ ευκαιρία ο Διονύσης Σαββόπουλος ως μορφή , είναι ο ασπρομάλλης που εμφανίζεται στη τηλεόραση λίγες στιγμές πριν απ’ το εν λόγω τραγούδι με την άποψη ότι : « Αυτό το Πάσχα που ζήσαμε , είναι από όλα τα άλλα το πιο ουσιαστικό…».